“Een jaar nadat ik er niet meer ben, maak je mijn foto van mijn grafsteen schoon. Alleen jij. Beloof het me,” fluisterde mijn grootmoeder in haar testament. Een jaar nadat ik haar begraven had, liep ik naar haar graf om mijn belofte na te komen, gewapend met wat gereedschap. Wat ik achter haar verweerde fotolijstje vond, maakte me sprakeloos.

Mijn oma Patricia, “Patty” voor degenen die het geluk hadden haar te kennen, was mijn hele wereld. De stilte die nu in haar huis heerst, voelt verkeerd, als een liedje zonder melodie. Soms betrap ik mezelf erop dat ik naar de telefoon grijp om haar te bellen, even vergetend dat ze er niet meer is. Maar zelfs na haar overlijden had oma nog een laatste verrassing te delen… een verrassing die mijn leven voorgoed zou veranderen.

Een vrouw in rouw op een begraafplaats | Bron: Pexels

“Sta op en schitter, mijn kleine erwt!” De herinnering aan haar stem galmt nog steeds na in mijn gedachten, warm als een zomerzon. Elke ochtend van mijn jeugd begon zo – oma Patty streek zachtjes door mijn haar terwijl ze oude liedjes neuriede waarvan ze beweerde dat ze die van haar moeder had geleerd.

“Mijn wilde kind,” zei ze lachend, terwijl ze door mijn warrige haar streek. “Net zoals ik was op jouw leeftijd.”

“Vertel eens over toen je klein was, oma,” smeekte ik, terwijl ik met gekruiste benen op het vervaagde tapijt in haar badkamer zat.

Een grootmoeder vlecht het
haar van haar kleindochter | Bron: Pexels

“Nou,” begon ze, haar ogen fonkelden in de spiegel, “ik heb ooit kikkers in de lade van het bureau van mijn leraar gestopt. Kun je je dat voorstellen?”

“Dat heb jij niet gedaan!”

“Oh ja! En weet je wat mijn moeder zei toen ze erachter kwam?”

” Wat ? “

“Patricia, zelfs de hardste harten kunnen worden verzacht, zelfs door de kleinste daad van vriendelijkheid.”

” En ? “

“Ik ben gestopt met het vangen van die arme kikkers!”

Een oudere dame met een warme glimlach | Bron:
Midjourney

Deze ochtendrituelen hebben me gevormd, haar wijsheid verpakt in verhalen en zachte gebaren. Op een ochtend, terwijl ze mijn haar aan het vlechten was, zag ik via de spiegel tranen in haar ogen.

“Wat is er, oma?”