Om zeven uur ‘s ochtends begon mijn telefoon te trillen.
Tyler eerst.
Je overdrijft. Je weet toch dat papa het niet zo bedoelde?
Tien minuten later, Greg.
Kunnen we hierover praten als volwassenen?
Om 7:45 uur mijn moeder.
Lieverd, je kwetst je vader. Het ligt niet aan jou.
Ik legde mijn telefoon met het scherm naar beneden op het aanrecht en zette koffie.
Om 8:15 belde mijn vader.
Ik zag zijn naam even op het scherm verschijnen totdat het uiteindelijk naar de voicemail ging.
Hij belde om 8:30.
Om 9:00 uur.
9:15.
Uiteindelijk stuurde hij om 9:45 een sms-bericht.
We moeten dit persoonlijk bespreken. Zo gaan families niet om met meningsverschillen.
Mijn duimen zweefden even boven het toetsenbord, en toen antwoordde ik.
Dat heb je al geregeld toen je me ontsloeg. Ik reageer hier alleen maar op.
Hij gaf geen antwoord.
Die middag kwam mijn moeder naar mijn appartement met een glazen ovenschaal, gewikkeld in een verbleekte keukendoek.
Kip-rijstschotel. De geur kwam me al tegemoet voordat ik de deur opendeed.
‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg ze.
Ik ben verhuisd.
Ze zette het gerecht, nog warm uit de oven, op het aanrecht en keek me aan met een uitdrukking die ze alleen gebruikte bij slechte cijfers en tienerliefdesverdriet.
‘Je vader is er kapot van,’ zei ze. ‘Die e-mail heeft hem vernederd. De directie stelt vragen. Klanten bellen. Je hebt hem in een hopeloze situatie gebracht.’
‘Hij heeft me twaalf jaar lang in een uitzichtloze situatie gebracht,’ zei ik. ‘Ik ben gewoon gestopt met doen alsof alles goed was.’
‘Hij is trots op je, Valerie,’ zei ze snel. ‘Dat weet je toch?’
‘Hij bedankte Tyler en Greg voor het opbouwen van het bedrijf dat ik eigenlijk zelf heb opgebouwd,’ antwoordde ik. ‘Hij gaf hen negentig procent en mij tien. Dat is geen trots, mam. Dat is veronachtzaming.’
Ze zakte neer in de stoel aan mijn tafeltje, die ik bij IKEA had gekocht met mijn eerste bonus. Ze zag er ouder uit dan op Thanksgiving, en tegelijkertijd ook jonger.
“Hij komt uit een andere generatie,” zei ze. “Hij bekijkt dingen anders. Jongens, zaken, erfgoed. Het is belangrijk voor hem op een manier die moeilijk uit te leggen is.”
‘Het is niet moeilijk uit te leggen,’ zei ik. ‘Hij vindt zonen belangrijker dan dochters. Dat kun je gerust hardop zeggen.’
Ze deinsde even terug, maar slechts een klein beetje.
‘Hij is gewoon op zijn eigen manier trots op de jongens,’ probeerde ze. ‘Je kunt het niet persoonlijk opvatten.’
‘Hoe moet ik dit anders interpreteren?’ vroeg ik. ‘Hij heeft me letterlijk uit het opvolgingsplan geschrapt. Hij stond in een zaal vol mensen en zei dat ik er nooit geschikt voor was geweest. Hij droeg mijn functie over aan mijn broers, hield een toespraak en bracht een toast uit. Wat is daar nou niet persoonlijk aan?’
‘Hij gaf je tien procent,’ zei ze zwakjes.
‘Tien procent om me het zwijgen op te leggen,’ zei ik. ‘Niet tien procent omdat hij me waardeert.’
Even veranderde er iets in haar gezicht – haar verdediging veranderde in iets dat dichter bij de waarheid kwam.
‘Wat wil je dat ik zeg?’ fluisterde ze.
‘Ik wil dat je toegeeft dat hij fout zat,’ zei ik. ‘Ik wil dat je erkent dat hij me anders behandelde omdat ik niet zijn zoon ben. Ik wil dat je ophoudt met hem te verdedigen.’
Ze stond op en streek de niet-bestaande rimpels in haar rok glad.
“Ik kan je vader niet veranderen,” zei ze. “Ik kan hem niet dwingen je te zien zoals jij wilt. Ik kan je alleen vragen om je familie hierdoor niet kapot te maken.”
‘Ik maak niets kapot,’ zei ik. ‘Ik ga alleen niet doen alsof tien procent een redelijk tarief is.’
Ze pakte haar handtas op.
Bij de deur draaide ze zich om.
“Hij zal zich niet verontschuldigen,” zei ze. “Zo is hij niet. Als je daarop wacht, zul je eeuwig wachten.”
‘Ik weet het,’ zei ik. ‘Daarom ben ik vertrokken.’
Nadat ze vertrokken was, staarde ik naar de ovenschotel op het aanrecht.
Toen ik jonger was, maakte ze honderden keren kip met rijst – voor slechte cijfers, relatiebreuken of verbroken vriendschappen.
Ze heeft de nacht dat mijn vader me pijn deed niet overleefd.
Dit zou betekenen dat je toegeeft dat je een fout hebt gemaakt.
