Ze lachte. “Arthur heeft geluk dat hij jou heeft. Je bent altijd zo… eh… met beide benen op de grond.”
Er was iets in zijn toon waardoor ik even stopte, maar Ben trok aan mijn jurk.
“Ik wil mijn speeltje, mama,” fluisterde hij.
Een jongetje staat in een restaurant | Bron:
Midjourney
Ik keek even naar Arthur, die diep in gesprek was met de leden van het bestuur.
“Arthur,” riep ik hem toe. “Kun je een paar minuten op Ben letten?”
Hij knikte afwezig. “Natuurlijk.”
Ik baande me een weg door de menigte naar de toiletten, gooide koud water in mijn gezicht en nam even de tijd om de verstikkende sfeer van de formele rouw te ontvluchten.
Toen ik tien minuten later terugkwam, was Arthur nog steeds met dezelfde groep aan het praten. Rachel stond vlakbij en knikte mee met wat ze bespraken.
Maar Ben was nergens te bekennen.
Close-up van het gezicht van een vrouw | Bron
: Midjourney
“Arthur,” floot ik, terwijl ik langs hem glipte. “Waar is Ben?”
Haar ogen werden groot. “Hij was daar…”
Mijn hartslag versnelde tot ik een vertrouwd gelach hoorde onder een van de lange witte tafelkleden. Ben kroop onder de tafels door alsof het een enorm fort was.
Ik hurkte neer, tilde het tafelkleed op en zag hem naar me glimlachen.
