Het was een gewoon cadeau, onder de boom geschoven tussen de chocolaatjes en geurkaarsen. Een DNA-kit, “voor de grap” door haar neef gegeven om hun familiegeschiedenis te achterhalen. Emma glimlachte geïntrigeerd. Een week later wreef ze met het wattenstaafje in haar wang, zonder ook maar een seconde te vermoeden dat dit gebaar haar leven zou verwoesten.

Het was een gewoon cadeau, onder de boom geschoven tussen de chocolaatjes en geurkaarsen. Een DNA-kit, “voor de grap” van haar neef, om hun familiegeschiedenis te achterhalen. Emma glimlachte geïntrigeerd. Een week later wreef ze met het wattenstaafje over de binnenkant van haar wang, zonder ook maar een seconde te vermoeden dat dit gebaar haar leven op zijn kop zou zetten.
Drie weken later een e-mail: “Uw resultaten zijn beschikbaar.” Emma klikte nieuwsgierig. 48% Italiaanse afkomst? Verrassend. Maar bovenal: een gedeelte trok haar aandacht. “DNA-matches.” En daar verscheen bovenaan een bekende naam. Een man van 52 jaar. Vermeld als… een mogelijke biologische vader. Hij was een vriend van de familie; ze zagen hem af en toe.

Emma’s hart sloeg een slag over.
Ze ververste de pagina. Ze controleerde. Ze las opnieuw. Het was geen vergissing. Het was geen verre neef. Het was een man die ze niet kende, iemand van wie ze nog nooit had gehoord. En hij deelde 50% van haar genetische afkomst.

Ze kijkt naar de profielfoto. Hij woont in Bordeaux. Getrouwd. Drie kinderen en ze kent hem zo goed.

Emma vertelt het aan niemand. Niet aan haar moeder. Niet aan haar vader. Zelfs niet aan Mathis, haar partner. Ze begint online te zoeken naar getuigenissen en forums. Ze ontdekt dat ze niet de enige is. Het heet “NPE”: Not Parent Expected. Een tikkende tijdbom voor gezinnen.

Op een zondag keert ze terug naar haar geboorteplaats onder het voorwendsel van een familiediner. Aan tafel observeert ze haar vader. Dat gezicht waar ze zo van houdt. Die vriendelijke blik. Niets wijst erop dat hij misschien niet haar biologische vader is.

Lees verder op de volgende pagina