Hij zei niets. Hij keek alleen maar toe hoe ze voorbijliepen, hoe deze jongeren hem minachtend aankeken, alsof zijn modderige laarzen en gekneusde handen iets waren om je voor te schamen.

Maar ze weten niet…
dat diezelfde handen Frankrijk voeden  .
Dat achter elk stukje brood  , elk glas melk  , elk bord eten,  uren werk, koude ochtenden  , slapeloze nachten  en offers schuilgaan die niemand ziet.

Ze oordeelden hem in een oogwenk  .
Zonder te begrijpen dat hij voor zonsopgang opstond  zodat anderen in voorspoed konden leven.
Zonder zich voor te stellen dat als hij morgen zou stoppen, het hele land ten onder zou gaan.

Hij vraagt ​​niet om applaus  of medailles  .
Alleen een beetje respect.
Zodat we niet vergeten dat het eten, voordat het op ons bord belandt, eerst door de handen gaat van mannen en vrouwen die zich elke dag volledig inzetten  .