Het verjaardagsfeest dat elegantie links liet liggen om authenticiteit te vieren.
Ondertussen beloofde Harpers feest een dj, een professionele bakker en zelfs een influencer die zou filmen.
Nana nam mijn gezicht in haar handen.
“Jullie feest is vol liefde. Pure liefde. Laat ze hun glinsterende versieringen maar houden. Wij hebben een hart.”
Dus we versierden de boel: Emma’s papieren slingers, een opgelapte limonadekan met een kraantje, cupcakes in de vorm van een acht en eetbare glitter die bij elke ademhaling omhoog dwarrelt.
Emma draaide rond in een regenboogkleurige tule rok, gemaakt van restjes stof. Haar sneakers fonkelden bij elke vrolijke stap.
“Welkom op mijn feestje!” riep ze uit, terwijl ze de karaokemicrofoon als een ster uitprobeerde.
Ik bad dat het genoeg zou zijn.
Maar om half drie zat ik op de trappen, uitkijkend over de lege straat.
Om 3 uur ‘s middags bood ik hem nog een stuk pizza aan.
Om 15:15 uur glipte ze naar de badkamer. Toen ze terugkwam, waren haar kroon en haar glimlach verdwenen.
De stilte was beklemmend waar normaal gesproken gelach zou klinken.
Ik ging door met het vouwen van servetten, alsof de stiksels zachter aanvoelden.
Om 15:40 uur werd er op de deur geklopt.
Drie kinderen, in glinsterende pakjes, met ballonnen in hun handen. Hun ouders stonden nog even bij de poort. Ik gebaarde dat ze naar binnen moesten komen.
Een paar minuten later gingen de lichten aan.
De achtertuin bruist van de energie.
Harpers feest was uiteindelijk een fiasco geworden: woede over een gemanipuleerde wedstrijd, een omgevallen taart, geschreeuw tijdens het optreden van de goochelaar, een kroon die door een ander kind was gestolen… “Het was al snel afgelopen,” vertrouwde een moeder me toe. “Dus toen mijn zoon me smeekte om te komen, stemde ik meteen toe.”
En zo kwamen ze.
Buren, familieleden, kinderen die onverwacht arriveren.
Sommigen met haastig in elkaar gezette cadeaus,
anderen gedreven door pure vreugde.
Ik zag Laurels auto voorbijrijden. Ze zette een kind af, wisselde een blik met hem en reed toen weg.
Emma kon het niets schelen. Ze was veel te druk bezig met dansen met oma Bea in een maillot. De cupcakes verdwenen als sneeuw voor de zon en iemand zong “I Am Free” zo uit volle borst dat iedereen in lachen uitbarstte.
Ze snelde naar voren, buiten adem:
“Mam, ze zijn er!”
Ik omhelsde haar stevig en begroef mijn gezicht in haar wilde krullen.
“Ja, schat, ze zijn gekomen.”
