Die avond, toen de glitter was neergedaald en oma “Happy Birthday” neuriede toen ze wegging, zat ik op het terras met een koude pizza en mijn telefoon binnen handbereik.

Ik opende Laurels contactformulier.
Typte:

“Bedankt dat jullie de kinderen hebben meegenomen. Emma’s feestje was geweldig. Ik hoop dat dat van Harper dat ook was.”

Geen reactie, en dat is maar goed ook.

Een week later antwoordde Emma met een verfrommelde tekening: stokfiguurtjes, cupcakes, een verwrongen slinger met daarop “Emma’s Feestje” geschreven.

In de hoek staat een glimlachende, opgezette figuur met rode eyeliner.

“Harper?” vroeg ik.

Emma haalde haar schouders op.

“Ze zei dat haar feestje niet leuk was geweest. Ze had graag hierheen willen komen. Dus gaf ik haar de eenhoornpiñata die we waren vergeten. Ze had er zelf geen.”

‘Is zij je vriendin?’ vroeg ik.

‘Ja,’ zei ze eenvoudig, ‘en vrienden delen het.’

Conclusie: Ware vreugde wordt niet gemeten in pracht en praal of luxe. Het straalt oprechtheid uit, gecreëerd met liefde, moeite en saamhorigheid. Laurel had in één opzicht gelijk: onze vieringen waren niet hetzelfde. Die van haar miste verfijning, maar die van ons was authentiek. En dat is voor mij van onschatbare waarde.