Ik heb hem een sms gestuurd:
“Hallo Laurel, ik zag dat Harper en Emma op dezelfde dag jarig zijn. Zou je het leuk vinden om een gezamenlijk feestje te geven? We zouden de kosten en de planning kunnen delen. Ik ben benieuwd naar je mening.” — Rachel
Stilte.
Een uur. Twee. Niets voor het slapengaan.
Ter illustratie:
De volgende ochtend, nadat ze de kinderen naar school had gebracht, kwam haar antwoord binnen:
“Hallo Rachel, bedankt, maar we hebben een eleganter feest voor Harper gepland. Onze gastenlijst en het thema passen niet bij elkaar. Ik wens Emma een fijne dag.”
Het woord ‘verfijnd’ kwam aan als een scherpe pijl, gepolijst maar doelbewust snijdend.
Ik had me niet zo afgewezen gevoeld sinds Emma’s vader had toegegeven dat hij niet meer terug zou komen.
Maar ik hield vol.
Op de ochtend van mijn verjaardag stond ik bij zonsopgang op om ballonnen op te hangen, toen oma Bea arriveerde met een wiebelige klaptafel op het dak van haar auto. Op slippers, met haar krulspelden nog in haar haar, straalde ze de vastberadenheid van een grootmoeder uit.
‘Lieverd,’ zei ze, terwijl ze naar de cupcakes keek, ‘jij hebt meer rust nodig dan glitter.’
“Ik rust morgen wel uit,” zei ik met een geforceerde glimlach.
“Je verbergt iets,” merkte ze op.
Ik liet haar de tekst zien. Ze fronste haar wenkbrauwen.
“Verfijnd,” hè? Het enige verfijnde aan deze vrouw is haar ijdelheid.
“Ik wilde gewoon dat Emma omringd zou zijn door vrienden,” mompelde ik. “Maar niemand heeft het bevestigd.”
