Terwijl ze het pad afliep, draaide ze zich niet om. Ze verdienden het niet om haar gezicht te zien.

Drie uur later zat Margaret in een eenvoudige kamer in het plaatselijke verzorgingstehuis. Het was een steriele maar nette ruimte met beige gordijnen en een eenpersoonsbed.

Ze keek uit het raam en dacht aan de tuin die ze vroeger verzorgde en aan de kleinkinderen die haar vroeger graag ‘Nana’ noemden. Voordat Lisa begon te fluisteren, voordat Brian oogcontact vermeed en de afstand zo groot werd.

Margaret opende haar handtas en haalde er een klein sleuteltje uit.