Deze vrouw was Rosalind Kerrigan, de moeder die Leonard sinds zijn kindertijd niet meer had gezien. Leonards vroegste herinneringen waren vage flarden van een klein appartement in Glasgow. Hij herinnerde zich de warme pap, de zachte slaapliedjes die ‘s avonds werden gezongen en een jonge moeder met eeltige handen maar een tedere glimlach. Toen, zonder waarschuwing, verdween ze. De sociale dienst legde uit dat ze hem in de steek had gelaten. Jarenlang droeg Leonard de wond van de afwijzing met zich mee en verhardde hij zich tegen elke vorm van genegenheid.
Door keihard werken, beurzen en later gedurfde investeringen in technologiebedrijven klom hij op van niets tot de Britse elite. Op zijn veertigste bezat hij onroerend goed, luxe auto’s en aandelen in internationale bedrijven. Toch bleef een leegte hem kwellen. In privégesprekken vertrouwde hij toe dat hij de helft van zijn fortuin zou opgeven om zijn moeders blik weer te ontmoeten. Niet om haar te vergeven, maar om antwoorden te eisen.
Wat Leonard niet wist, was dat Rosalind hem nooit vrijwillig in de steek had gelaten. Toen hij zes was, werd ze op een winteravond aangereden door een auto die veel te hard reed. Door haar verwondingen was ze maandenlang bewusteloos. Tegen de tijd dat ze uit het ziekenhuis werd ontslagen, was haar zoon al in een pleeggezin geplaatst. Zonder vaste baan of een plek om te wonen, mislukten al haar pogingen om hem terug te krijgen. De jaren erna stortte ze in armoede en uiteindelijk werd ze dakloos. Ondanks alles bleef ze zoeken, vragen stellen, archieven raadplegen, altijd hopend op een wonder.
Twee dagen na het incident op de markt publiceerde een lokale krant een artikel over een zakenman die een bedelvrouw op brute wijze had aangevallen.
Een voorbijganger filmde de scène en de video ging al snel viraal op sociale media. Leonards PR-team smeekte hem om het goed te maken voordat zijn reputatie onherstelbaar beschadigd zou raken. Hij stemde schoorvoetend toe, bereid om een donatie te doen en een voorbereide verontschuldiging aan te bieden.
Toen hij de bescheiden schuilplaats binnenkwam waar Rosalind naartoe was gebracht, voelde hij alleen maar ergernis. Maar toen zijn blik viel op de vrouw die in een hoek zat, veranderde alles in hem. Ze keek op en hun blikken kruisten elkaar. Na een lange stilte fluisterde ze: “Lenny?”
De naam trof hem als een mokerslag. Niemand had hem in decennia zo genoemd. Hij staarde naar haar getekende gezicht en herkende, achter de rimpels en de ontberingen, dezelfde vrouw die hem ooit in haar armen had gehouden. Zijn keel snoerde zich samen. Hij fluisterde: “Mam?”
De tranen stroomden Rosalind in de ogen. Haar stem trilde toen ze zei: “Ik heb je nooit in de steek gelaten, mijn zoon. Ze hebben je van me afgenomen. Ik heb gezocht. Ik heb gebeden. Ik ben nooit gestopt.”
vervolg op de volgende pagina
