Leonard werd overspoeld door herinneringen: de geur van haar armen en het ritme van haar slaapliedjes. De enorme wreedheid die ze twee dagen eerder had begaan, overweldigde hem. Hij viel op zijn knieën en begroef zijn gezicht in zijn handen. “Het spijt me. Ik wist het niet. Vergeef me alsjeblieft.”
Er viel een diepe stilte in de kamer, alleen onderbroken door hun snikken. Op dat moment was Leonard niet langer een man met een immens fortuin, maar een verloren kind, eindelijk herenigd met de enige persoon die hij ooit had begeerd.
Vanaf dat moment veranderde zijn leven. Hij vestigde Rosalind op zijn landgoed en zorgde voor haar comfort en welzijn. Hij begreep eindelijk dat rijkdom nooit het antwoord was geweest op zijn innerlijke leegte. Waar hij zijn hele leven naar had gezocht…
