“Aan mijn allerliefste kind,
Ik hoop dat je dit vindt wanneer je het het hardst nodig hebt. Je hebt altijd verder gekeken dan de schijn. Deze sleutel opent niet alleen een deur, maar ook een nieuw hoofdstuk. Volg je hart.
Met liefde, mam.
Ik staarde naar de sleutel, verbaasd maar hoopvol. Wat opende hij? Zeker niet het huis. Ik stopte het briefje en de sleutel in mijn zak en keerde terug naar het motel, vastbesloten om het mysterie op te lossen.
Het onthullen van familiegeheimen en een verborgen schat.
In de dagen die volgden, groef ik mijn herinneringen op: moeders gewoontes, haar passies. Ze was dol op antiek, maar ze had ook een praktisch oog, dus de sleutel moest ergens voor dienen.
Opeens begreep ik het: de opslagruimte.
Jaren geleden huurde mijn moeder een klein appartementje dat gerenoveerd werd. Het bevatte lang vergeten familiestukken. Zou dat de reden kunnen zijn?
Met bonzend hart ging ik erheen. De sleutel paste perfect in het slot. Ik opende de zware metalen deur. Zonlicht filterde door de kieren en verlichtte talloze stofdeeltjes die in de lucht dansten.
In het begin was het een rommeltje: oude meubels, dozen met het opschrift ‘Kerstversiering’ en fotoalbums. Maar in een hoek viel mijn oog op een houten kist. Het oppervlak glansde alsof het vaak was aangeraakt.
Ik knielde neer en tilde het deksel op.
Binnenin lag een bundel documenten, dichtgebonden met een lint, en een klein doosje verpakt in vervaagd bloemenpapier. Ik bekeek de papieren en was stomverbaasd.
Eigendomsbewijzen.
Niet één, maar drie appartementen in het stadscentrum. Volledig afbetaald.
Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. Mam? Had ze dit allemaal geheim gehouden?
