Soms vormt een spontaan, bijna instinctief gebaar het begin van een onverwachte verandering. We bieden een glimlach, een gunst, een klein gebaar… zonder ons voor te stellen welke rimpelende effecten het teweeg kan brengen. Dit verhaal is daar een schitterend voorbeeld van: het verhaal van een jonge medewerker, een vermoeide klant en een klein voorwerp met een stille belofte. Een verhaal waarin vriendelijkheid stroomt, zelfs wanneer alles gesloten lijkt.
Waarin een simpele daad van dienstbaarheid een daad van moed wordt.

Die dag was het stil in de bakkerij, bijna té stil. Een zwangere vrouw duwde de deur open en keek aarzelend. Ze vroeg nederig om een brood, maar gaf toe dat ze het zich niet kon veroorloven. Voor haar voelde de jonge verkoopster, Camille, een instinctieve impuls: ze bood haar een nog warm brood aan, puur uit vriendelijkheid. In ruil daarvoor gaf de klant, Élise, haar een klein haarspeldje, een bescheiden voorwerp dat ze met een dankbare glimlach gaf: “Die zul je ooit nog eens nodig hebben.”