De ochtend was grijs, op het zachte gedreun van twee zware koffers op het pad naar de tuin na.

Margaret Walker, 76, zei geen woord terwijl ze wegliep van het stenen huis dat ooit haar thuis had gevoeld.

Zijn zoon Brian stond met zijn armen over elkaar op de veranda, terwijl zijn vrouw Lisa tegen de deurpost leunde.

“Het spijt me, mam,” zei Brian nuchter. “We kunnen niet langer voor je zorgen. Het is tijd dat je een eigen plek vindt. Je zult gelukkiger zijn in een bejaardentehuis.”

Margaret antwoordde niet. Ze huilde ook niet. Haar handen trilden nauwelijks toen ze de versleten leren handvatten van haar koffer stevig vastpakte. Ze wisten niet wat ze bij zich had – niet alleen herinneringen, maar een geheim.