Onze zwarte bessen zijn rijp (ik hou niet van rode bessen, dus die kweek ik niet; mijn moeder heeft ze thuis al geplukt). Wat doe je ermee als je geen jam lust? Die vraag heb ik mezelf al drie jaar niet meer gesteld. Ik vond een geweldig recept voor rodebessengelei voor de winter in een oud tijdschrift met zwart-witillustraties. Nu, voor het derde jaar op rij, maak ik van alle bessen gelei, zoals mijn jongste zoon het noemt.

Deze bereidingen zijn goed houdbaar en de smaak is gewoonweg verrukkelijk, om nog maar te zwijgen van de onaangename kruisbessenjam, die ik al sinds mijn kindertijd niet meer verdraag. Er zitten geen bessen of zaden in, alleen een dikke gelei met een gelijkmatige en stevige consistentie. Er zit geen gelatine in het recept; natuurlijke kruisbessenpectine vervangt deze met succes.

De gelei heeft een levendige, delicate smaak; hij hardt uit als marmelade; je kunt hem met een mes in blokjes snijden. In de winter eten we hem besmeerd op sneetjes brood; in de zomer maken we er “zomercompote” van door een paar lepels gelei in een pot koud water te doen. Mijn zoon vindt het een geweldige truc om de pot te openen en om te draaien: de gelei lekt dan niet.

Deze gelei kan gemaakt worden van zowel rode als zwarte bessen, er is geen verschil. Zelfs bevroren bessen zijn geschikt; ik voeg de emmer die ik vorig jaar in de vriezer heb laten staan toe aan de verse bessen. Het meest verbazingwekkende aan dit recept, naast de smaak natuurlijk, is dat je de bessen niet hoeft te sorteren. Ik pluk ze rechtstreeks van de struiken; als er een blaadje of takje tussen komt, is dat niet eng, je hoeft er niets uit te trekken.

En het is ook handig dat het hele kookproces, van het in de pan doen van de bessen tot het uitzetten van het gas, slechts zo’n 20 minuten duurt. Je hoeft de bessen niet van tevoren met suiker te bestrooien en ze een nacht te laten staan; je hoeft de siroop ook niet lang te roeren. Heel handig.