Na een pijnlijk verlies neemt een man een overwegend praktisch besluit: hij laat zijn moeder verhuizen naar een bejaardentehuis. Hij bezoekt haar af en toe, afgeleid, alsof hij een verplichting nakomt. Maar op een dag zet een telefoontje alles op zijn kop. Wat hij aan het ziekbed van zijn moeder ontdekt, zal zijn wereldbeeld op zijn kop zetten… en misschien ook dat van jou.
Als comfort een luxe wordt, verwaarlozen we
Het is een bekende situatie: een zoon vertrouwt zijn moeder toe aan een verzorgingshuis na de verdwijning van zijn vader. Ze leeft daar vredig, zonder te klagen. Hij bezoekt haar af en toe. Er is een routine ontstaan. Tot de dag dat de telefoon gaat: zijn moeder verkeert in kritieke toestand. Hij snelt erheen.
En daar, aan zijn bed, praat ze niet over pijn of spijt. Ze praat over… ventilatoren en koelkasten.
“Mam, waarom vertel je me dit nu?”
Verbaasd vraagt de zoon zich af: waarom begin je hierover als het misschien te laat is? Zijn moeder antwoordt, en haar woorden zijn een ware levensles. Ze zegt dat ze de hitte, de honger en het gebrek aan comfort heeft doorstaan zonder ooit te klagen. Maar vandaag is ze bang… bang dat hij dit later ook zal meemaken. Dat zijn eigen kinderen hetzelfde patroon zullen herhalen.
En plotseling wordt alles duidelijk: wat ze uit, is geen klacht , maar een waarschuwing. Wat ze wil, wil ze niet voor zichzelf. Het is voor hem. Zodat hij niet hoeft door te maken wat zij heeft doorgemaakt.
vervolg op de volgende pagina
