De buren kwamen aan, met water en bevelen. Ross greep mijn arm vast.
Een bezorgde vrouw midden in een brand | Bron: Midjourney
“Het is te gevaarlijk!”
“Dieren…”
“Ze zijn veilig,” verzekerde hij me, terwijl hij me vasthield terwijl het vuur het huis verwoestte.
‘s Ochtends stond Felicity te midden van de as. “Dit verandert de zaken, hè?”
“Nee,” zei ik vastberaden. “De boerderij bestaat nog steeds.”
Een veld vol as | Bron: Midjourney
“Je woont in een schuur, Diana. Het is voorbij. Verkoop.”
“Ik regel het wel.”
“Je bent koppig,” sneerde ze. “Er is niets meer over.”
Maar het is waar. Ik had mijn herinneringen, de liefde van mijn grootmoeder en de aarde zelf.
Close-up van een paar ogen | Bron: Midjourney
In de daaropvolgende weken ging ik aan de slag met de herbouw. Onder begeleiding van Ross repareerde ik hekken, ploegde ik velden en plantte ik nieuwe gewassen.
“Je hebt het goed gedaan, Diana,” zei hij op een avond tegen me terwijl we op de veranda zaten te rusten. “Je grootmoeder zou trots zijn.”
“Dank je,” fluisterde ik, terwijl ik naar de horizon keek. “Ik denk dat ik nu begrijp waarom ze dat deed.”
Close-up van een man | Bron: Midjourney
Hij knikte. “Ze wist dat de boerderij iemand zoals jij nodig had.”
Drie maanden later riep de advocaat ons op voor de tweede lezing van oma’s testament. Felicity arriveerde, haar zelfvoldane blik maakte me zenuwachtig.
Een vrouw met haar gezicht gedeeltelijk zichtbaar | Bron: Midjourney
De brief van de advocaat luidde: “Aan mijn lieve Felicity en Diana, het is tijd om de ware eigenaar van de boerderij te onthullen. Felicity, ik hoop dat deze ervaring je band met ons familieverleden zal versterken. Diana, ik hoop dat je jezelf hebt bewezen als manager van de boerderij. Ik laat de boerderij met onmiddellijke ingang aan jou over.”
Felicity’s gezicht vertrok van woede. “Dit is absurd! Ze heeft het huis in brand gestoken!”
Een oude vrouw schrijft | Bron: Midjourney
Jack stond op en liet een bonnetje zien. “Grappig, toen ik mijn maat bij het nabijgelegen tankstation over de brand vertelde, zei hij dat Felicity die dag benzine had gekocht.”
Verbijsterd stormde Felicity weg. “Prima! Ik wilde gewoon dat ze weg was!”
De stem van de advocaat sneed door de spanning heen. “Diana, de boerderij is van jou.”
Een advocaat op zijn kantoor | Bron: Pexels
De boerderij werd mijn toevluchtsoord. De velden en de dieren gaven me houvast en voor het eerst in jaren voelde ik me compleet.
Op een avond, terwijl de lucht lavendelkleurig kleurde, kwam Ross bij mij op de veranda zitten.
“En hoe zit het dan met dat etentje dat ik je beloofd heb?” vroeg hij me met een verlegen glimlach op zijn gezicht.
“Weet je wat? Ik denk dat ik eindelijk tijd heb.”
Een man en een vrouw delen een maaltijd bij kaarslicht | Bron: Midjourney
En terwijl we onze avond planden, besefte ik dat de boerderij niet alleen mijn verleden of mijn heden was. Het was mijn toekomst, vol belofte en liefde.
Een man koopt met zijn laatste $ 1.000 een verlaten boerderij en vindt een zak geld tijdens het doorzoeken van de zolder.
Ik kocht een boerderij voor $1.000. Het leek een wonder, aangezien mijn zus me mijn erfenis had afhandig gemaakt. Nadat ik op basis van haar leugens het land van mijn ouders had overgedragen, had ik niets meer over. Deze boerderij was alles wat ik me kon veroorloven met het weinige geld dat ik over had van het studiefonds van mijn kinderen.
Een man op zijn telefoon | Bron: Pexels
Toen James, de verkoper, zich haastte om de deal te sluiten, had ik moeten weten dat er iets mis was. Hij stond erop dat ik niet eerst naar de boerderij hoefde te gaan. “Geloof me,” zei hij glimlachend. “Het is een koopje.”
Ik tekende de papieren en overhandigde mijn laatste $1.000. Mijn vrouw, Lena, en ik namen onze twee kinderen mee en arriveerden twee dagen later. Zodra we de auto op de overwoekerde oprit parkeerden, voelde ik me misselijk worden.
Een man ondertekent papieren | Bron: Pexels
Het was een puinhoop. Het huis stond nauwelijks nog overeind, met afbladderende verf en kapotte ramen. De velden waren overwoekerd door onkruid. “Hier gaan we opnieuw beginnen,” zei ik tegen Lena, ook al vroeg ik me al af of ik een fout had gemaakt.
“We maken alles goed,” zei ze, terwijl ze mijn armen vastpakte. Haar vertrouwen in mij heeft me altijd op de been gehouden.
Een oud huis | Bron: Pexels
