Al snel begonnen de buren onze inspanningen op te merken. Ze kwamen langs om eieren of groenten te kopen, nieuwsgierig naar hoe we de plek hadden getransformeerd. Ik had nog nooit zo hard gewerkt in mijn leven, maar elke verdiende dollar voelde als een overwinning.
Een paar handen planten | Bron: Pexels
Toen kwamen er op een middag twee mannen langs. Ze vertelden me dat de boerderij een schuld had van de vorige eigenaar, Sebastian. Een van hen zei: “Het is nu aan jou om die te betalen.”
Toen drong het tot me door: James en zijn broers hadden me dit huis verkocht om aan hun eigen problemen te ontsnappen. Ik voelde een golf van woede. Het had geen zin meer om te huilen. Ik deed een kleine aanbetaling om mezelf wat tijd te geven en besloot een manier te vinden om de schuld af te lossen.
Een boze man | Bron: Freepik
De volgende dag, tijdens het opruimen van de zolder, vond ik een oude zwarte plastic zak in een kast. Toen ik hem eruit haalde, scheurde hij en lagen er stapels bankbiljetten op de vloer.
Mijn mond viel open. “Lena!” riep ik, maar mijn stem trilde. Ik vond nog een tas, ook gevuld met geld, en er zat een envelop in. Het was een brief.
“Als u dit leest, hebben mijn zonen mijn wil genegeerd”, begon de brief. Hij kwam van Sebastian, de voormalige eigenaar van de boerderij.
Een handgeschreven notitie | Bron: Pexels
Hij schreef over zijn liefde voor de boerderij en dat die al generaties lang in zijn familie was. Hij had gehoopt dat zijn zonen hem zouden koesteren, maar ze wilden er niet hard voor werken.
“Ik laat dit geld na aan degene die voor mijn land zal zorgen”, stond in de brief. “Investeer het alstublieft in de boerderij en zorg ervoor dat deze floreert. Ik wil dat hij floreert, zelfs als mijn zonen mijn wens niet zullen honoreren.”
Tranen welden op in mijn ogen toen ik het uitlas. Ik had het gevoel dat Sébastien rechtstreeks tot mij sprak. Zijn droom werd die dag de mijne.
Een huilende man met een briefje | Bron: Pexels
Ik gebruikte een deel van het geld om de schuld af te lossen en investeerde de rest in de boerderij. In de loop van de maanden transformeerden Lena en ik het in een prachtige en nuttige plek. De velden waren rijkelijk begroeid met gewassen, de schuur stond vol met gezonde dieren en het huis was een comfortabel thuis geworden voor ons gezin.
Buren en zelfs inwoners van nabijgelegen dorpen bezochten de boerderij. We verkochten verse producten, melk en eieren. Ik noemde het “Willem en Sebastiaan’s Boerderij” ter ere van de mannen die vóór mij van dit land hielden.
Een winkelwagentje | Bron: Pexels
Toen het succes van de boerderij lokale geschiedenis werd, keerden James en zijn broers terug, met hun neppe glimlachen en hun hebzuchtige plannen.
“Het lijkt erop dat de zaken goed gaan!” zei James. “Waarom deel je de winst niet met ons?”
Ik lachte. “Ik heb de boerderij betaald en dag en nacht gewerkt om hem te restaureren. Je hebt er geen vinger voor uitgestoken.”
Een lachende man | Bron: Pexels
James keek beschaamd weg, maar ik zag de wanhoop in zijn ogen. Ze verdronken in de schulden.
In plaats van ze af te wijzen, bood ik ze banen aan. “Als je bereid bent hard te werken, betaal ik je een fatsoenlijk salaris,” zei ik. Ze aarzelden, maar accepteerden uiteindelijk.
Door ze te zien worstelen op de boerderij, begreep ik de frustraties van hun vader. Ze hadden nooit de waarde van hard werken begrepen, maar langzaam leerden ze het.
Een man en een vrouw werken op een boerderij | Bron: Pexels
Op een dag vond James een biljet van $500 op zolder en gaf het me terug. Ik glimlachte en zei: “Dat is je eerlijkheidsbonus.” Eerlijk gezegd had ik het daar neergelegd om hem op de proef te stellen.
De boerderij werd een familieschat. Ik leerde mijn kinderen boeren en dieren verzorgen, precies zoals Sébastien dat van zijn zonen had gewild.
Een groen veld | Bron: Pexels
