Eigenlijk meerdere mensen.
Maar het ergste was haar eigen man, Lucas, die roerloos stond met zijn telefoon in zijn hand. Geen reactie. Geen bezorgdheid. Geen overlevingsinstinct. Alleen maar afstandelijkheid, alsof hij een klein ongemak filmde in plaats van te zien hoe zijn vrouw moeite had met ademhalen.
Toen Claire zich eindelijk op het perron wist te hijsen, werd haar hele lichaam door stuiptrekkingen overspoeld. Haar lippen waren blauw. Haar doorweekte kleren kleefden aan haar huid als een ijspantser. En toch lachten ze nog steeds.
Ik snelde naar haar toe zodra ik haar zag instorten. “Roep om hulp!” riep ik. Maar de groep staarde haar alleen maar aan, hun glimlach veranderde langzaam in irritatie, alsof Claires lijden een last was geworden.
Toen de ambulancebroeders arriveerden, beefde ik van woede, een woede die ik al jaren niet meer had gevoeld. Claire lag in de ambulance onder dekens, gedesoriënteerd, en verloor en herwon haar bewustzijn. Mijn handen trilden zo erg dat ik bijna mijn telefoon liet vallen.
Maar ik heb het nummer toch gebeld.
Een bekende stem antwoordde: “Mike Donovan.”
Mijn broer. Oud-marinier. Nu privédetective, hij had een talent voor het blootleggen van waarheden die mensen wanhopig probeerden te verbergen.
Ik haalde diep adem en zei maar één ding:
“Doe het. Het is tijd dat ze betalen.”
Hij pauzeerde even.
“Ik ga.”
En in de daaropvolgende vierentwintig uur… begon alles te verslechteren.
vervolg op de volgende pagina
