En toen… bewogen ze. Ja, deze “zaadjes” zaten niet stil. Bij nadere inspectie waren ze doorschijnend, als kleine belletjes met een donker vlekje erin. Insecteneitjes?! Om precies te zijn, bedwantseneitjes van een zeer zeldzame soort. Ons bloed stolde. Een van die surrealistische momenten waarop alles onwerkelijk lijkt, behalve ons instinct dat schreeuwt: “Dit is niet normaal.”
Het personeel arriveerde zodra ze geroepen werden. Ook zij werden bleek. De borden werden meteen weggehaald. De ene na de andere verklaring volgde: “opslagprobleem”, “twijfelachtig product van de leverancier”, “op zichzelf staand incident”. Maar op dat moment luisterden we niet meer. We wilden gewoon weg. En snel ook.
Noodgevallen, voorzorgsmaatregelen en vertraagde stress:
vervolg op de volgende pagina
