We zijn geprogrammeerd om gezichten in een flits te herkennen – een sociale reflex die instinctief is geworden. Bij een willekeurig patroon (wolken, rotsen, schors) ‘voltooit’ ons brein het beeld en assembleert neus, ogen en mond waar alleen toeval mogelijk is.
Dit verschijnsel, pareidolie genoemd, is geen vergissing, maar een wonderbaarlijke cognitieve truc: het helpt ons de wereld te begrijpen, zelfs als dat betekent dat we ons gezichten moeten voorstellen die er niet zijn.
Visuele uitdaging: vind de verborgen gezichten
Dit is je missie: observeer de boom en tel de gezichten die hij verbergt.
Begin in het midden, waar twee figuren met elkaar lijken te praten. Hun gelaatstrekken versmelten met de nerf van het hout.
Ga dan naar de basis: oudere figuren verschijnen, met diepe rimpels en baarden die de strepen van het hout suggereren.
