Kinderen zien dingen die volwassenen missen. De onschuldige opmerking van mijn zoon Ben op de begrafenis van mijn stiefvader onthulde een geheim dat voor het oog verborgen was. Een zin die mijn vierjarige fluisterde, zette mijn wereld op zijn kop.

Mijn man Arthur en ik zijn al zes jaar samen.

We ontmoetten elkaar bij een lokale boekenclub waar mensen ideeën over boeken kwamen uitwisselen nadat ze hun dagelijkse routine een uur achter zich hadden gelaten. Ik ging erheen in de hoop op een goed gesprek, zonder meer te verwachten.

Arthur was daar omdat hij net terug was in de stad om te helpen bij de bedrijfsvoering van zijn vader en hij wilde wat vrienden maken.

Een persoon die een boek oppakt | Bron: Pexels
Een persoon die een boek oppakt | Bron: Pexels

“De symboliek van de vis in Hemingway is zo subtiel als een smidshamer”, zei hij op de eerste avond, terwijl hij een ongemakkelijke grap maakte over “De oude man en de zee”.

Ik lachte iets te hard. “Eindelijk! Iemand die dit boek niet als een heilige tekst beschouwt.”

We hebben de hele avond gepraat en zijn toen gebleven om te helpen opruimen. Hij liep met me mee terug naar mijn auto, en ik weet nog dat ik dacht dat hij óf heel nerveus óf heel oprecht was.

Het bleek dat hij beide was.

Een man staat op een parkeerplaats | Bron
: Midjourney

“Ik zou je graag nog eens zien,” zei Arthur, terwijl hij van de ene voet op de andere wipte. “Misschien ergens met minder literaire critici?”

Ik glimlachte. “Dat zou ik wel leuk vinden.”