Stel je voor: je rijdt, staat aan de kant vanwege een kapot achterlicht, en als je omhoog kijkt, zie je… het gezicht waar je al tientallen jaren naar op zoek bent. Dat is precies wat Michel, een goedhartige motorrijder, overkomt wanneer de agent die hem benadert dezelfde ogen heeft als zijn moeder, dezelfde kleine halvemaanvormige moedervlek als haar baby ooit was. Tussen verbazing, emotie en voorzichtigheid komt een lang verborgen waarheid weer bovendrijven.
Een moedervlek, duizend herinneringen: het onmiskenbare teken
Tegenover agent Clara Martin wankelt alles aan hem. De naam op zijn badge, zijn houding, het kleine litteken uit zijn jeugd… en bovenal de moedervlek onder zijn linkeroor, die hij kuste om “welterusten” te zeggen. Eenendertig jaar eerder was zijn dochtertje met haar moeder verdwenen. Sindsdien had Michel overal gezocht – in elke menigte, in elke stad – zonder ooit de hoop te verliezen. Die nacht, op de snelweg, ontvlamt zijn intuïtie: wat als zij het was?
Eenendertig jaar stilte… en de moed om te zeggen “ik herinner me”
De procedure gaat door, maar uiteindelijk beginnen de woorden te stromen. Michel forceert niets: hij vertelt gewoon. De kleine details die geen vreemde zou kunnen verzinnen – het konijnenknuffelkleed, het “tik-tak” in plaats van “welterusten”, de val van de driewieler. Tegenover hem luistert Clara, verscheurd tussen plicht en een diep gevoel van onbehagen. Een doos met oude foto’s, gevonden na de dood van haar moeder, bevestigt fragmenten van het verhaal. Twijfel maakt plaats voor een verlangen om meer te weten, ver weg van de zwaailichten van de politie.
