Mijn moeder had veel problemen. Ze sliep niet en voelde zich constant uitgeput.

En ze antwoordde kalm:
“Maak het je gemakkelijk op de bank in de woonkamer; je vindt dekens in de kast.”
We waren allemaal verbijsterd, bijeen, bezorgd door deze plotselinge kalmte.
Sommigen vermoedden dat ze naar de dokter was geweest en 1000 mg pillen had gekregen van het type “het kon me niet schelen”.
Misschien had ze zelfs een dubbele dosis ingenomen!
Dus, net als in de films, overwogen we een familie-interventie te organiseren om haar te redden van een mogelijke verslaving aan angstremmende medicatie.
Maar tot onze grote verbazing riep ze ons allemaal bijeen en zei zachtjes:
“Het duurde een tijdje voordat ik begreep dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen leven. Jaren voordat ik besefte dat mijn angsten, zorgen, depressie, woede, slapeloosheid en stress helemaal niet hielpen om je problemen op te lossen… maar mijn gezondheid aan het ruïneren waren.
Ik ben niet verantwoordelijk voor de daden van anderen, maar wel voor mijn eigen reacties.”
Dus besloot ik mezelf te beschermen, kalm te blijven en iedereen zijn eigen zaken te laten regelen.