“Je bent niet meer zoals vroeger, je wordt afstandelijk, een beetje kouder, eenzamer…” Maar nee. Ik ben niet veranderd. Ik heb mezelf gewoon hervonden. Ik probeer niet langer iedereen tevreden te stellen. Ik wacht niet langer tot mensen me aardig vinden om het gevoel te hebben dat ik besta. Ik heb geen goedkeuring, bevestiging of neppe glimlachen meer nodig. Ik heb geleerd nee te zeggen. Ik heb geleerd voor mezelf te kiezen. Om afstand te nemen van wat me vermoeit, van degenen die me uitputten, van plekken waar ik me niet thuis voel. Het is geen woede. Het is geen wrok. Het is vrede. Het is wijsheid. Ik word niet oud. Ik word echter, selectiever, meer in vrede met mezelf. Ik heb begrepen dat het beter is om alleen te zijn dan in slecht gezelschap. En dat er niets kostbaarder is dan sereniteit en zelfliefde.