In een flits sprong ik van de bank en wees naar hen. “Genoeg! Zeg me de waarheid, Sofia is jouw kind!” riep ik. “Probeer het niet eens te ontkennen. Ik zag de moedervlek op jouw rug en op die van Sofia.”
Mijn woede sloeg snel om in verdriet en de tranen welden op in mijn ogen, waardoor mijn stem zwakker klonk dan ik wilde. Hun stilte en geschokte blik bevestigden mijn angsten.
“Elke keer dat ik vragen probeer te stellen over Sofia’s vader, krijg ik nooit een antwoord. Vertel me de waarheid!” eiste ik, terwijl ik mijn gezicht bedekte.
Ik verwachtte dat ze iets zouden zeggen of zich zouden verdedigen, maar ze zaten daar maar met een geschokte blik, alsof ze verbaasd waren dat ik de waarheid had ontdekt. Ik draaide me om en rende naar buiten.
Alleen ter illustratie | Bron: Unsplash
Alleen ter illustratie | Bron: Unsplash
Toen ik wegging, zag ik als laatste David die in zijn auto wilde stappen en mij wilde achtervolgen, maar Fiona hield hem tegen.
Ik zocht mijn toevlucht in een hotel, in de hoop dat de afstand me in staat zou stellen de dingen helderder te zien. Maar mijn maag verraadde me. Ik kotste alles wat ik had gegeten uit in de badkamer van het hotel, ervan overtuigd dat het een fysieke manifestatie was van het verraad dat ik voelde.
Ik schuifelde naar het bed om te rusten toen een gedachte me deed verstijven. “Nee!” riep ik geschrokken uit. Zou ik… zwanger kunnen zijn?
De gedachte dat ik een kind zou delen met een man die mij bedroog, bleef de hele nacht door mijn hoofd spoken.
Vastbesloten om de waarheid te achterhalen, ging ik de volgende ochtend naar de apotheek om een zwangerschapstest te doen. Ik zei: “Ik wil graag een zwangerschapstest”, in de hoop op een snelle test.
Alleen ter illustratie | Bron: Unsplash
Alleen ter illustratie | Bron: Unsplash
De vragen van de apotheker en een nuttige tip van een andere klant zorgden echter voor vertraging.
“Maakt niet uit. Ik neem elk merk,” antwoordde ik snel, verlangend om te vertrekken. Eenmaal terug in mijn kamer overspoelde de spanning me terwijl ik wachtte op de testuitslag. De verschijning van twee streepjes bevestigde mijn angst: ik was zwanger.
De realiteit van mijn situatie, gecombineerd met Davids onophoudelijke geroep, zorgde ervoor dat ik me gevangen en alleen voelde. Omdat ik geen geld meer had en geen andere opties meer had, besloot ik naar huis te gaan, David en Fiona te confronteren en mijn spullen op te halen.
Fiona begroette me bij de deur. “Carmen, ik ben zo blij dat je terug bent. Er zijn zoveel dingen die we…”
Alleen ter illustratie | Bron: Unsplash
Alleen ter illustratie | Bron: Unsplash
Maar ik negeerde haar, onverschillig voor haar pogingen tot uitleg. Ik wilde niet naar haar luisteren. Mijn besluit stond vast: ik moest weg. Terwijl ik mijn koffers pakte, riep David: “Luister naar me, Fiona is mijn zus!” Maar ik hoorde het nauwelijks.
Ik haalde mijn schouders op. “Ook al is dat zo. Het kan me niet schelen,” merkte ik op, terwijl ik me op mijn kleren concentreerde.
“Ik zweer je dat Fiona mijn zus is en Sofia mijn nichtje. Vertrouw me!” vervolgde hij. “Ik weet niet waarom je denkt dat Sofia van mij is, maar ik kan je verzekeren dat ze dat niet is. Ik zou je nooit bedriegen.”
“Als dit geen leugen is, hoe moet ik het dan noemen?”, antwoordde ik, terwijl ik al klaar was met inpakken en dit web van leugens achter me wilde laten.
