Een tweede foto gleed weg, was versleten en vervaagd. Daarop zat een veel jongere Emily in een ziekenhuisbed, met een pasgeboren baby in een roze deken gewikkeld. Haar gezicht was een mengeling van uitputting en intense liefde. Mark staarde er verbijsterd naar; hij en Emily hadden nooit kinderen gekregen. Jaren van mislukte vruchtbaarheidsbehandelingen en liefdesverdriet hadden deze pijnlijke realiteit geconsolideerd.
Dus, wie was de baby op de foto?
Op de achterkant van de foto, in een trillend handschrift dat hij herkende als dat van Emily, stonden de woorden: “Mama zal altijd van je houden.” Daaronder stond een telefoonnummer.
Ondanks zijn trillende handen en het late tijdstip, belde Mark het nummer.
Een vrouw nam op met een zachte, voorzichtige stem. Mark stelde zich voor en legde uit wat hij had gevonden. Er viel een lange stilte, waarna de vrouw, Sarah, woorden uitsprak die hem koud lieten: “Ik wacht al jaren op dit telefoontje.”
Mark onthulde dat Emily was weggedreven, en Sarah reageerde met diepe droefheid. Toen zei ze iets nog ergers: ze had Emily’s dochter Lily geadopteerd.
Alles om Mark heen leek te vervagen. “Uw dochter?” vroeg hij, in een poging het te begrijpen.
