Isla zat daar, verstijfd, de tranen stroomden over haar wangen. Ze had zich nooit kunnen voorstellen dat haar vriendelijkheid zo zou worden beloond – niet met dollars, maar met een diepe en krachtige betekenis.
Terug bij Brian thuis arriveerde een paar dagen later een officiële brief van Margarets advocaat. Deze was kort:
U staat niet in het testament van Margaret Walker.
Brian staarde hem aan, zijn mond droog. Lisa vroeg: “Wat staat er?”
Hij gaf haar zwijgend de brief.
Ze las het. Toen liet ze het vallen alsof het verbrandde.
Weken later zat Isla in een zonovergoten café op Santorini, met een kop Griekse koffie in haar hand, terwijl de blauwe zee achter de kliffen schitterde.
Ze glimlachte.
Niet alleen vanwege het uitzicht, maar ook voor Margaret – die ooit met slechts twee koffers uit haar huis was verjaagd…
…en hadden veel meer achtergelaten dan iemand zich ooit had kunnen voorstellen.
