Diezelfde avond, toen ze door de stad liep, zag Camille een bordje: “Wij zoeken personeel.” Het café was warm en licht, totaal anders dan haar oude werkplek. Ze ging er verlegen naar binnen en vertelde vervolgens haar verhaal aan de manager, Julien: haar carrièrepad en de dag waarop ze koos voor vriendelijkheid in plaats van strenge regels.
Juliens blik verzachtte. Hij luisterde niet alleen; hij begreep het. “Hier waarderen we het hart, niet alleen de handen,” zei hij, waarna hij haar meteen een baan aanbood.
Ze bewaarde de speld in haar zak, nu niet meer als geluksbringer, maar als symbool: dat van een verstandige keuze.
Een nieuw leven, zachter, menselijker.
