Een onverwachte alliantie in een appartementencomplex:
wanneer een buurman een stapel steunbetuigingen binnenbrengt, smelt het hart van de jonge moeder. Ze zeggen allemaal hetzelfde: Tank is veel meer dan een hond. Hij is een lid van de gemeenschap.
Dankzij deze golf van steun verleent de manager uitstel: dertig dagen om te bewijzen dat alles goed komt. Die maand gebeurt er iets magisch. Kinderen kloppen op de deur om Tank te aaien. Er verschijnen snoepjes op de overloop. Glimlachen maken plaats voor bezorgde blikken. Zelfs de manager, die langskwam voor een inspectie, belandt uiteindelijk op de grond om hem achter zijn oren te aaien.
Tank had onbewust een heel gebouw met elkaar verzoend.
Wanneer zachtheid het wint van de schijn
, herwint Leila haar lach en zelfvertrouwen. Op school tekent ze haar hond met een superheldencape: “Hij verjaagt nachtmerries,” zegt ze trots. En tijdens de laatste vergadering, wanneer de manager vraagt of iemand bezwaar heeft tegen haar aanwezigheid, valt er een unanieme stilte. Tank blijft.
Tegenwoordig is hij de mascotte van de buurt geworden. Een muurschildering van hem siert zelfs de muur van een nabijgelegen café, met de tekst: Extraordinary Dream-Eraser.
Elke nacht valt Leila vredig in slaap, haar hand rustend op zijn warme vacht. De nachtmerries zijn allang verdwenen en vervangen door een gevoel van veiligheid dat door niets lijkt te kunnen worden verstoord.
En als ze tegen haar moeder fluistert: “Weet je nog dat ze Tank wilden meenemen?”, glimlacht haar moeder. Want ze weet nu dat achter de meest indrukwekkende verschijningen soms de meest tedere harten schuilgaan.
