“Word wakker, luizen!”

Nog voordat Emily Carter haar ogen opendeed, liep er een ijzige rilling door haar lijf. Ze sprong overeind en hapte naar adem toen ijskoud water haar pyjama en lakens doordrenkte. Haar haar plakte aan haar gezicht, druipend van het water, en haar tanden begonnen te klapperen.

Margaret Carter, haar schoonmoeder, stond aan het voeteneinde van het bed.

‘Niemand in dit huis slaapt voor twaalf uur ‘s middags,’ snauwde Margaret met een scherpe, meedogenloze stem. ‘Je bent getrouwd met iemand uit een hardwerkende familie. Sta op en verdien je plek.’

Emily verstijfde, haar lichaam rilde niet alleen van de kou, maar ook van de vernedering. Ze had sinds middernacht niet geslapen – het was pas negen uur en ze had overgewerkt na een dubbele dienst in het plaatselijke restaurant. Ze opende haar mond om zich te verdedigen, maar er kwam geen woord uit.

Haar man, Ryan, stormde een paar seconden later de kamer binnen. “Mam! Wat ben je aan het doen?”

Meer hierover op de volgende pagina.