Op de begrafenis van haar man ontmoet een weduwe een vrouw die een baby vasthoudt – Verhaal van de dag

Nancy keek naar de laatste resten van de begrafenis van haar man. Ze kon niet geloven dat Patrick er niet meer was. Hij was omgekomen bij een auto-ongeluk. Het was een week geleden, maar ze voelde zijn aanwezigheid nog steeds.  Hoe kon hij dood zijn?

Met een zwaar hart liep ze naar de uitgang van de begraafplaats en zei tegen zichzelf dat ze moest gaan nadenken over de rest van haar leven.

Opeens werd haar pad geblokkeerd door een oudere vrouw met een baby.

“Ben jij Nancy?”, vroeg de vrouw terwijl de baby in haar armen huilde.

Nancy herkende haar niet.  Wie is zij?

“Ik ben Nancy. Wie ben jij?” antwoordde Nancy.

Nancy’s hart was er nog niet klaar voor toen de vrouw, Amanda, onthulde dat de baby in haar armen het kind van Patrick was.

“Alleen jij kunt nu voor dit kind zorgen,” zei ze tegen Nancy. “Haar moeder kan niet in haar behoeften voorzien.”

Nancy voelde een rilling over haar rug lopen. Ze staarde naar de baby en deed een stap achteruit.

“Nee, dat kan niet! Patrick was een liefhebbende echtgenoot. Dat zou hij me nooit aandoen!”

Nancy draaide zich om en vertrok. Ze zou nooit aan Patrick twijfelen.

” Aandacht ! “

Nancy liep Mike, een van Patricks oude vrienden, tegen het lijf. Ze was te diep in gedachten verzonken om te beseffen waar ze liep.

Mike begon tegen haar te praten en betuigde haar zijn medeleven. Nancy wilde met niemand praten, maar ze moest beleefd blijven. Ze beëindigde het gesprek zo snel mogelijk en liep naar haar auto.

De gedachten aan de baby bleven maar terugkomen, maar ze zette ze uit haar hoofd. Toen Nancy echter haar autodeur opendeed, schrok ze. Dezelfde baby lag huilend op de achterbank.

Nancy keek om zich heen. Amanda was nergens te bekennen. “Hoe kan deze baby hier terecht zijn gekomen?” vroeg ze zich af.

Het was koud, dus Nancy trok haar jas uit en begon die om de kleine heen te wikkelen.

Maar ze verstijfde toen ze een moedervlek in de nek van de baby zag. “Dat kan niet,” mompelde ze in zichzelf.

De moedervlek was precies hetzelfde als die van Patrick. Nancy had haar overleden man er niet van willen verdenken dat hij haar had bedrogen. Maar nu had ze de waarheid nodig. Ze moest weten of Patrick ontrouw was geweest.

Nancy reed met de baby naar huis, borstelde Patricks haar en ging naar het ziekenhuis.

“Hallo, ik wil graag een vaderschapstest doen”, zei ze tegen de receptioniste bij de balie.

“Oké, mevrouw. Normaal gesproken duurt het een paar dagen voordat u de uitslag krijgt,” antwoordde de vrouw.

“Kan het sneller?” vroeg Nancy. “Ik betaal extra.”

“Nou, we hebben een spoedservice. Ik zal kijken wat ik kan doen. Maar het kost je meer.”

“Geen probleem,” antwoordde Nancy. Ze leverde Patricks monsters in en betaalde voor de test.

Ze zat in de gang te wachten op de uitslag toen de baby begon te huilen. Nancy rook aan haar kleren. Haar luier hoefde niet verschoond te worden.

Nancy ging ervan uit dat het kind honger moest hebben. Het duurde nog even voordat de uitslagen binnen waren, dus ging ze naar de supermarkt en kocht flesvoeding, flesjes en een paar luiers – voor het geval de baby die nodig had.

Ze liep terug de gang in en ging zitten om de baby flesvoeding te geven. Na wat een eeuwigheid leek, kwam er een verpleegster naar haar toe om haar de uitslag te vertellen.

De vrouw gaf hem een ​​envelop en liep weg.

“De waarheid zit erin en ik zal die moeten accepteren, of ik dat nu leuk vind of niet,”  dacht Nancy terwijl ze de resultaten opende.

Haar hoofd begon te tollen toen ze de woorden las: “Vaderschapspercentage – 99%”.

Nancy keek naar de slapende baby in haar armen en slikte de tranen weg. Patrick had haar bedrogen en in het donker achtergelaten.

Nancy besloot dat ze niet eeuwig met het bewijs van zijn ontrouw zou leven. Ze zou de moeder van de baby vinden en het kind aan haar teruggeven.

Nancy herpakte zich, ging naar huis en begon Patricks bezittingen te doorzoeken. Maar ze vond niets dat haar naar zijn maîtresse kon leiden. Vervolgens ging ze naar zijn kantoor en doorzocht zijn laden, dossiers en kasten. Maar ze vond niets.

Nancy zuchtte. De baby lag te slapen in de woonkamer. Ze pakte de babyfoon en liep naar Patricks auto. Ze zocht onder de stoelen, in het dashboardkastje en in alle hoeken en gaten van de auto. Maar ze vond niets bijzonders.

Nancy zakte in de bestuurdersstoel toen haar blik op de gps viel. Toen drong het tot haar door. Patrick was niet goed in het geven van aanwijzingen en gebruikte altijd het navigatiesysteem. Als hij ooit bij zijn maîtresse was geweest, zou ze daar haar adres vinden.

Nancy ging meteen naar de recente bestemmingen in de browser. De lijst was niet lang; het waren vooral bekende plekken: lokale restaurants, de bouwmarkt en Patricks kantoor. Maar één adres trok haar aandacht – het verscheen vaker dan de andere, en ze herkende het niet.

Ze dacht bij zichzelf  : “Dit is het .” Ze nam de baby mee en ging naar het adres.

Wordt vervolgd op de volgende pagina